مداد نجار

" دکتر دابارکا لبی تر کرد بعد انگار که بخواهد به سلامتی کسی بنوشد، لیوان را بلند کرد و

ناگهان گفت من انقلابی ام. انترناسیونالیست، از انواع قدیمش. دقیقش رو بخواید بدونید از

انترناسیونالِ اول. براتون عجیبه، نه؟

سوسا با واکنشی غریزی گفت من به سیاست علاقه ای ندارم. برای من شخصیت ها مهمن.

دابارکا آرام گفت بله، شخصیت ها. مسلمه. تا حالا نامِ دکتر نووا سانتوس رو شنیدید؟

نه.

آدم بسیار جالبی بود. او تئوری واقعیتِ هوشمند رو مطرح کرد.

نه. نمی شناسمش.

اشکالی نداره. دیگه هیچ کی او رو نمی شناسه. حتا دکترها هم اسمش رو فراموش کرده ن.

بله. واقعیتِ هوشمند. همه ی انسان ها از خودشون یه نخ دفع می کنن، مثل کرم های ابریشم.

روی برگ های توت نشسته یم و سرغذا با هم دعوا می کنیم، اما بعضی وقت ها این نخ ها

از روی هم رد می شن، به هم گره می خورن، در هم بافته می شن و چیزی زیبا، پارچه ای

خوش بافت و فراموش نشدنی به وجود می آرن. "

* مداد نجار/مانوئل ریباس/ ترجمه ی آرش سرکوهی