در جامعه ای که حکومتش توتالیتر است، آدم ناچار است با قدرت ارتباط مستقیم داشته باشد؛
راه گریزی وجود ندارد. به همین دلیل سیاست هرگز انتزاعی نمی شود. به صورت یک نیروی خشن،
بی رحم و آشکار باقی می ماند که تمام چند و چون زندگی ما به اراده آن بستگی دارد؛ چه چیزی بخوریم،
چگونه زندگی کنیم و کجا کار کنیم. چنین حکومتی مثل یک بیماری، مثل طاعون، مثل یک بیماری
همه گیر است، کسی را مستثنا نمی کند. تناقض در اینجاست که این دقیقاً همان روشی است که
دولت توتالیتر با آن دشمنان خود را می پروراند: شهروندان سیاسی شده.
انقلاب، فقط حاصل کار سیاستمداران سطح بالا نیست بلکه بیشتر از آن حاصل آگاهی شهروندان
معمولی است که آلوده سیاست شده اند!
" پیتزا در ورشو، کیک در پراگ- اسلاونکا دراکولیچ- ترجمه: رویا رضوانی"
پی نوشت1: این مطلب توی مجله شهروند امروز که یک ماه پیش گرفته بودم، به چشمم خورد ...
زیر عنوانش نوشته شده: "روایتی از مصائب زندگی در حکومت های کمونیستی-اروپای شرقی" ....
دارم به این فکر می کنم که چه همزبانی غریبی دارد با روزگار ما در این روزهای پرتشویش! ...
