یادش نمی آید ... گیرم که تو همیشه با دیدن اسمش توی لیست شماره تلفن های
موبایلت لبخند زده ای و با خودت فکر کرده ای که دوستی تان بیشتر از آنست که با
این فاصله ها خدشه دار شود... اما او یادش نمی آید ... آن طرف خط، کسی مدام
آدرس و نشانه هایی میخواهد تا بین خاطرات فراموش شده اش بگردد و تو را پیدا کند ...
حالا تو باید آنقدر قصه ی آن روزها را برایش بخوانی تا ....
کسی میداند اینطور فراموش شدن، چقدر دردناک است؟
چه دلخوشی ِ کودکانه ای که اینهمه اسم و شماره تلفن را سالهاست نگه داشته ای
تا فراموشی، خاطرات این دوستی های قدیمی را با خودش نبرد ... که اگر برای دیدنشان
مجالی نیست لااقل گاهی با پیامی یا تلفنی به یادشان باشی ... حالا این تردید را باید باور کرد ...
راستی، چندتاشان هنوز تو را می شناسند؟
پ ن: وقتی بالاخره یادش می آید و سعی می کند این فراموشی را با فراوانی ِ مشغله و
مشکلاتش توجیه کند، دیگر حتی نمی توانم بخاطر او، این بغض را پشت چند لحظه
خوشحالی ِ ساختگی پنهان کنم.
