این روزها آنقدر دلتنگم
که امتداد ناپیدای هیچ خیابانی
آن را کم نمی کند ...
نه نگارخانه ها،
نه پیاده رو ها،
نه پارک ها،
و نه حتی کتابفروشی های کوچک ِ شهر ...
این روزها
حتی زمزمه ها و نگاه های مردم روزمره
حواسم را
پرت نمی کند!
پ ن: یک حرف خوب بزن! از همین کلمات امیدوارکننده ای که الکی
آدم را دلخوش می کند! ...
مثل اینکه "غصه نخور! روزگار بهتری از راه
میرسد!" ... دلم می خواهد ساده دلانه باور کنم
به همین سادگی تمام تلخی هایش
تمام می شود!
