امپراتوری نشانه ها

" یک دفترچه راهنمای سفر را بگشایید: در آن عموماً فرهنگ کوچکی از واژگان

می یابید، اما واژگانی که به شکلی مضحک از میان موضوع های پیش پاافتاده

و بی فایده برگزیده شده اند: گمرک، اداره ی پست، هتل، آرایشگاه، پزشک،

قیمت ها، با این وصف معنای حقیقی ِ سفر کردن چیست؟ دیدار.

تنها واژه ی مهم این است: وعده ی دیدار. "

" شهر، یک پنداره نگار است

یک متن پیوسته "

"چه قدر تحسین برانگیز است

کسی که فکر نمی کند: « زندگی ناپایدار است »

وقتی آذرخشی را می بیند! " (باشو)

" در غرب، آینه شیئی است اساساً خودشیفته ساز: انسان تنها از آن رو

به آینه می اندیشد که خود را در آن بنگرد، اما ظاهراً در شرق، آینه تهی است:

آینه حتی نمادی از تهی بودن ِ نمادهاست ( یک استاد ِ تائو می گوید: « روح ِ

انسان ِ کامل همچون یک آینه است. او هیچ چیز را در خود نمی گیرد، اما

هیچ چیز را نیز طرد نمی کند. او می پذیرد اما حفظ نمی کند. » : آینه تنها

آینه های دیگر را جذب می کند و این بازتاب ِ بی پایان ِ خودتهی بودن است،

که همان شکل است ) "

قسمتهایی از کتاب امپراتوری نشانه ها

پی نوشت: کتاب را هفته ی گذشته توی کتابخانه ی دانشگاه پیدا کردم.

محتوای جالبی داشت. نگاه معناگرایانه نویسنده به مفاهیمی که آنها را

نشانه های نهفته در آداب، فرهنگ و سنتهای متعارف ژاپن می داند، قابل تأمل

و زیباست. البته بخاطر پیوستگی مطالب، انتخاب کردن قسمتهایی از متن کتاب،

کار دشواری بود. و به ناچار حاشیه نوشتهایی از متن را برای اینجا انتخاب کردم.