مادرانگی ِ رنج

" بنظر من که زیادی میترسی. جایی که اینهمه آدم دور و برت میبینی و میشنوی

که گرفتن و رد کردن، باید نسبت بهش خیلی ریلکس تر برخورد کنی ... بالاخره کاری ش

نمیشه کرد، فعلاً زندگی مون همینه و باید باهاش ساخت! "

فنر بالای ماسک را روی صورتم محکم تر می کنم، چند قطره کوچک عرق از پشت لبم

سُر می خورد ... لب هایم را روی هم فشار می دهم، اما رد شوری را روی پوست نازکش

حس می کنم ... آخرش تحملم تمام می شود از این حس ناخوشایند و ماسک را پایین

میکشم و با پشت دست، خیسی پشت لبم را پاک می کنم ...

" تو وقتی میری پایین تو بخش، دو تا ماسک بزن! دختر، من همه ش نگران تواَم! آخه

ماها سالها توی محیط های بیمارستانی کار کردیم، یه جورایی بدنمون مقاوم شده به

آلودگی و ویروس ها ... تو اما اوضاعت با ما فرق میکنه ... حالا شانست افتادی تو

بخش IT این مرکز درمانی ... خیلی بیشتر مراقب باش! "

سرم توی لپ تاپ بخش پذیرش است، درحالی که پرونده ای را از زیر دریچه ی کوچک

مقابلم هل میدهد تو، روی شیشه ضربه آهسته ای میزند ... با سر اشاره می کنم به

همکاری که آنطرف تر نشسته، که یعنی با او باید صحبت کنی ... وقتی پرونده را برمی دارد

و به سمت باجه بعدی میرود، تازه متوجه جثه ی بسیار نحیفش لای چادر سیاه می شوم ...

بلند حرف میزند تا صدایش به آنطرف شیشه برسد :

 "میخواستم بپرسم عمل تعیین جنسیت چقدر میشه هزینه ش؟ " 

" حدود سی و پنج میلیون، بچه دیگه هم داری؟ "

" آره، چهارتا دختر دارم. میخوام یه پسر داشته باشم... چرا اینقدر گرونه؟ قبلاً که

بیست میلیون بود، ما می خواستیم وام بگیریم ... سی و پنج میلیون خیلی زیاد

میشه برامون! "

"قیمت ها خب هرسال تغییر میکنه، اون قیمت مربوط به سالهای پیش بوده."

" خانم جان تو این دوره زمونه که وضعیت اقتصادی همه اینقدر خرابه، بچه پنجم میخواد

بیاد که چی بشه؟ بزرگ کردن همون چهارتایی که داری هم کلی هزینه و مشکلات داره.

بعدشم الان اینهمه هزینه کنی برای تعیین جنسیت، می دونی که کلاً ivf حدود 40درصد

شانس موفقیت داره؟ اگه بگیره و باردار بشی قطعاً بچه ت پسره، اما می ارزه وام بگیری

و بری زیر بار قرض برای یه شانس 40درصدی؟ " این را همکار دیگری می گوید که دورتر

درحال مرتب کردن پرونده های روی میزش است.

زن که با ناامیدی از در بیرون می رود، پشت ماسک های روی صورتم احساس خفگی

می کنم ... انگار ردِ دردناک واژه های زن بیش از کرونا، خفقان هوای تازه ای که نیست

را به یادم آورده ... صدایی توی ذهنم زمزمه می کند " فراموش کن! این کلمات را فراموش کن! "

سالن انتظارِ شلوغ، کم کم از جمعیت خالی می شود ... یک ساعت شده که لابلای کارم

به چهره هایشان نگاه می کنم و داستانی که هر کدام شان را به این سالن کشانده می شنوم

یا توی ذهنم مجسم می کنم .... زنانی که خودخواسته یا به اجبار باید با هر روشی که شده

باردار شوند! ضرورتی آنقدر غیرقابل اجتناب که حتی خطر کرونا و شاید مرگ هم نمی تواند مانع

این پیگیری شود ... بعضی هاشان از شهرهای دور آمده اند، چند نفری با لباس های رنگیِ

محلی شان وسط جمعیت بیشتر به چشم می آیند ... صبح تا ظهر توی پارک مقابل مرکز،

خانواده هایی را می بینی که زیر سایه درختان اتراق کرده اند تا کار بیمارشان تمام شود ...

بیمار؟! ... بیمار یعنی زنی که نمی تواند مادر شود، و انگار برای خیلی ها وجودش به هیچ

نمی ارزد بدون داشتن این موهبت!!

"باورت میشه! به شوهرش گفتم خانمت حالش خوش نیست! ببین تنگی نفس داره،

چشماش سرخه، بی رمقه! اگه باردار بشه ممکنه حتی خودش تو این پروسه دوام نیاره

و بمیره! ... شوهره گفت اشکال نداره! من که رضایت دادم! اگه خدا بخواد نگه ش میداره! ...

زن بیچاره خودش راضی نبود انگار ... با چشم گریون فرستادیمش بخش ... "

پی نوشت: من از نسلی که اینطور به اجبار زاییده می شوند، میترسم! ... از داستان های

عجیبِ زنانِ تحقیر شده ای که انگار رسالتی جز زاییدن ندارند، وحشت میکنم ...

از این مادران سیلی خورده ی آینده! از این فقری که تکثیر می شود، مثل اژدهایی هزارسر

که هیچ امیدی به نابودی اش نیست ... من از کمک های مالی دولت برای درمان زوج های

نابارور کم درآمد، از این تکثیر بدبختی و رنج میترسم!