از پیدا شدن ها

دنیای امروز دیگر هیچ کنجی برای گم شدن آدم ها ندارد ... حالا هرکس، هزارتا آدرس دارد!

بالاخره با یکی از این آدرس ها پیدایش میکنی ... اما عجیب است که این همه، چیزی از

دلتنگی های همیشگی کم نکرده ...

و پیدا کردن دوست های قدیمی، عجب حس غریبی دارد ...

واقعیتش این است که متن و تصاویر آدم ها توی شبکه های مجازی، اغلب تابلویِ

روتوش شده ای از زندگیشان است ... بنظرم باید جایی دیگر دنبال خود حقیقی شان

گشت؛ مثلاً لابلای کامنت های پایین هر مطلب ... لحن و دنیای واژگان آدمی طی

سال ها تغییر می کند ...اصلاً اگر از من بپرسی، می گویم ادبیات هر آدمی در طی

سالیانی که سپری می کند، بزرگ می شود، بالغ می شود و حتی به سالمندی

می رسد ... گاهی حاشیه بیش از متن، تو را به خودِ واقعی او می رساند ...

خب من هم هیچوقت آدم سرراست سراغ دیگری رفتن، نبودم. اینکه توی صورتش

نگاه کنم، چندساعتی حرف بزنم و بعد ادعا کنم که ابعاد دنیای ِ او را شناخته ام ...

اما هر که را بیشتر دوست داشته ام، دنیای پیرامون و تک تک ساکنین اطرافش را

دقیق تر دیده ام و دنبال کرده ام ... و البته که این سختی ِ جداییِ احتمالی را

صدبرابر می کند؛ چرا که با پایان آن، اتصالِ تو با دنیایی که متعلق به اوست و

همه ساکنینش که خوب می شناسی شان (بی آنکه آن ها هم تو را به همین

دقت بازشناخته باشند)، از دست می رود ...

حالا فکر کن از کنجی دوباره پیدایش شده است ... او دیگر یک نفر نیست،

یک شهر است که همه مردمانش را سالها پیش توی تاریخ گم کرده بودی ...