لمس پوسته ی سردِ مرگ

 

حالا بعد از سه سال برگشته ام که چه بنویسم؟ ... چطور بنویسم از این سه سال ِ پر درد و نفسگیر ... از کابوسی که هنوز بعد از سه سال - درست مثل روز اول-  تصورش هم ترسناک است ...

اینجا توی وبلاگم، انگار دوربین روی آن روزهای سیاه کرونا ثابت مانده ... تمام آن روزها و ماه هایی که مسافت طولانی خانه تا محل کارم را دوبار در روز پیاده طی می کردم تا قاصد کرونا نباشم برای خانه مان و بیشتر از همه برای مامان که با زمینه ی دیابت از همه بیشتر در خطر بود ...

پس چه شد؟ ... این آوار از کجا روی سرمان ریخت؟ ... چطور مامان کرونا گرفت و یک هفته به زمین و زمان چنگ انداختیم که نگه ش داریم ... و نشد ... و نماند ... و آخرش خانه خرابمان کرد این مصیبت ...

من دنبالِ مامان، تا لمس پوسته ی سردِ مرگ پیش رفتم ... حتی در لحظه ی آن تصادف وحشتناک که تجربه خیلی نزدیک به مردن خودم بود هم تا این اندازه با مرگ چشم در چشم نشده بودم ...

حالا درست مثل یک مسافر زندگی می کنم ... نه مثل کسی که فکر می کند یکسال بعد، پنج سال بعد، ده سال بعد کجاست. بلکه شبیه کسی که هر ساعت از خودش می پرسد چه کارهایی را باید قبل از رفتن، تمام کند ... کسی که عجله دارد برای تکمیل ناتمام های زندگی اش، برای دیدن و شنیدن و تجربه کردن و سفر کردن ... برای هر قدمی که می تواند پیش تر برود، قبل اینکه زمانش برای همیشه متوقف شود ...

بعد از مامان، انگار ساعت شنی زندگی برای من هم برعکس شد ... تا قبل از آن، مقیاس زمان از تولدم بود تا لحظه ای که در اکنونم تجربه می کردم... اما حالا مفهوم فاصله، از همین حالاست تا نقطه پایان زندگی. همین فرصت نامعلوم و نه چندان طولانی ...

 سی و شش سالگی مثل یک بیماری موروثی، آنقدر درد داشت که سپیدی غم ش نشست روی موهام ... مامان هم سی و شش ساله بود که توی یکسال پدر و مادر و برادر کوچکترش را از دست داد ... رد این مصیبت لابلای سپیدی موهاش، روی چین های صورتش، حتی پشت صدای خنده هاش تا ابد باقی ماند ... ابد؟ ابدش آنقدرها دور نبود ... فقط بیست و دو سال بعد از آن سال سیاه ...

 

ولی من بیست و دو سال دوام نمیارم مامان! ... خیلی کمتر از این حرف هاست توانم ....