دیگر نباید دغدغه ای برای بودن و نبودنشان داشت … باید
عادت کرد به این اتفاق روزمره! به اینکه می شود گاهی
از سر ِ حوصله، حرفاهاشان را شنید، با شادمانی هایشان
خندید و با غم هاشان همدردی کرد …و شاید هم گاهی
از روزنه ی کوچک دوستی، لحظه های ناب خلوتشان را
به تماشا نشست … و آخرش همه ی اینها را در اتفاقی
کوتاه و مختصر گنجاند… آنقدر کوتاه که بعدها شاید فقط
یادت بیاید که کسی را میشناخته ای در حوالی این خاطره ها!
مثل کتابهایی که بعد از خواندن، توی کتابخانه ات جای میگیرند …
و اغلب دیگر سراغشان نمیروی و در نهایت اگر خیلی جذاب و
خواندنی بوده باشند، ممکن است جمله هایی از آن تا همیشه
در خاطرت بماند! همین!
گاهی فقط با این توجیه میشود بعضی تلخی ها را تحمل کرد…
پ ن: باید میدانستی که در این خانه هیچ کس به اکراه،
مجبور به ماندن نیست! حتی اگر عزیزترین مهمان ِ صاحبخانه باشد!
