و عدالتی که ...

" وضع مالی خیلی بدی دارند ... زن بیچاره برای تأمین هزینه های زندگی شان

کارگری میکرده ... گویا یک روز بچه کوچیکشون به مادرش میگه که هوس پلو

کرده ... مادر هم برای اینکه اونو از سرش باز کنه میگه اگه پنج تا 20 از معلمت

گرفتی برات پلو درست می کنم ... با خودش فکر میکرده این نمیتونه پنج تا 20

را پشت سر هم بگیره و قضیه فیصله پیدا می کنه ... اما چندوقت بعد، بچه

20 هایی که گرفته میاره به مامانش نشون میده ... همون روز مامانه میره

یه خونه ای را نظافت کنه و بچه را هم با خودش میبره ..

خلاصه این داشته پله های آپارتمانو دستمال می کشیده و بچه هم کنارش

بوده و هی میگفته مامان، امشب دیگه پلو درست می کنی؟ ... مادره هم

به بچه تشر میزنه که آروم باش، صاحبخونه صداتو میشنوه! و میاد اونو با دست

از خودش دور کنه که یکهو بچه از پشت پرت میشه پایین ... همونجا ضربه مغزی

میشه و میمیره!

حالا بچه که از بین رفته، مادره هم دادگاهی شده به جرم قتل! مثل اینکه

شوهرش هم معتاده ... صاحبخونه میگفت نمیدونی این مادر چه می کرد

با این داغ! ... راستش از دیشب که برگشتم یه لحظه آروم و قرار ندارم ... "

به اینجا که میرسد دیگر مخاطبش تنها آن خانمی که کنارش نشسته،

نیست.. صدایش را بلندتر می کند و رو به همه می گوید: " میبینید بخاطر

یک ظرف برنجی که توی خونه های همه مون هست ... توی این

روزگار فلاکت زده ی ما، آدم هایی هستند که با همه ی نداری و

بدبختی شان سعی می کنند آبرومند زندگی کنند! اگرنه این مادر جوان

حالا نباید با داغ بچه ش آواره ی دادگاه ها باشه! "

توی اتوبوس همه ی نگاه ها متوجه خانم مسنی شده که

دارد اینها را می گوید... بعضی ها لبهایشان را گاز می گیرند ...

بعضی ها آه می کشند ... چند تا از مسن ترها هم که تسبیح یا

قرآن دستشان است زیر لب چیزهایی را زمزمه می کنند ...

و من دارم به آن بچه فکر می کنم .. به آن پنج تا 20 اش ... به مادری

که حالا با این درد، دیگر چه فرقی می کند گوشه ی خانه ش زار بزند

یا توی راهروهای دادگاه به جرم قتل بچه اش آنقدر بازخواستش کنند

تا باورش شود تنها مقصر این اتفاق خودش بوده و بس!

و آن پدر معتاد که انگار تنها مسئولیتش آنجاست که می تواند

مدعی العموم قتل فرزندش باشد!