اگنس

-          از زندگی که داریم راضی نیستی؟

-          چرا، ولی رضایت باعث نوشتن داستان های خوب نمی شه. رضایت و خوشبختی
 قابل توصیف نیست. مثه مه، مثه دود، شفاف و فرّار. تا حالا نقاشی ای رو دیدی که
 بتونه دود رو نقاشی کنه؟

رفتیم به انستیتو هنر شیکاگو و گشتیم تا یه نقاشی از مه یا دود یا آدمای راضی پیدا کنیم.

مدتی طولانی مقابل تابلوی نقاشی ژرژ سورا  "یکشنبه ای تابستانی در گراندژات" ایستادیم.

سورا آدم های خوشبخت را نقاشی نکرده بود، ولی آرامشی که از دیدن نقاشی اش حاصل

می شد، نزدیکترین حس به آن چیزی بود که ما دنبالش بودیم. نقاشی، ساحل رودی را در 

بعدازظهر یکشنبه ای نشان می داد. مردها و زن هایی، این جا و آن جا روی چمن ها، بین

درخت ها، مردمانی در حال استراحت.

نزدیکتر که رفتیم، نقاشی در برابر چشم های ما تجزیه شد به دریایی از نقطه های کوچک.

خط و خطوط ناپدید شدند و سطح ها در هم روان. رنگ های روی تابلو مخلوط نشده بودند.

نه سفید خالص بود و نه سیاه خالص. هر تکه تمام رنگ ها را در خود داشت و تازه از دور، 

تصویر کاملی دیده می شد ...

گفت: «خوشبختی را نقطه نقطه نقاشی می کنن و بدبختی را خط خط. وقتی تو می خوای

خوشبختی ما رو توصیف کنی، باید یه عالم نقطه های کوچک درست کنی، مثل سورا. 

آن وقت مردم از فاصله ای می تونن ببینن که ما خوشبخت بودیم.»

قسمتی از کتاب "اگنس" نوشته ی پتراشتام، ترجمه ی محمود حسینی زاد