نیشتر

زمان هیچ گاه دردی را درمان نکرده،

این ما هستیم که به مرور به دردها عادت می کنیم ...

گابریل گارسیا مارکز/پاییز پدرسالار

-- رفتن همیشه یک معنا دارد. فرقی نمی کند مرده باشی یا جایی روی این کره خاکی،

لابلای ازدحام ِ آدم ها گم شده باشی... رفتن همیشه معنایش "نیستی" است! ...

 سنگ قبری ست که به ماتم می گذاری اش روی تن ای، خاطره ای یا حتی باوری که

دوستش داشتی ... و بعد این حق توست که گریه کنی، دردت را فریاد بزنی، پنجه در خاک

بکشی،و برایش به دل سوگواری کنی... تا آنجا که درد، فروتر از آستانه ی صبرت آرام گیرد

و دوباره زندگی، تعادل قدم هایش را بدست آورد! ... تا دوباره لبخندت را بخاطر بیاوری،

تا جای خالی اش را با خیال ها و آرزوهایت، با امیدهایی ساختگی پُر کنی، تا باز بخندی

بی آنکه خنده ات لحنی بغض آلود داشته باشد، تا وسواس هر روزِ "چرا؟" ها را از ذهنت

پاک کنی، تا همه چیز را دوباره سر جای اولش بچینی،و تظاهر کنی هرگز کسی اینجا نبوده

که حالا نباشد، و هیچ اتفاقی رخ نداده، و هیچ دیواری فرو نریخته ... و این قاب عکس،

و این آینه، و این عطر، و این دل، هیچ حس غریبه ای ندارند ... تا به توانی بازیافته،

سایه ی تاریکِ "ای کاش" ها را از پنجره اتاقت کنار بزنی،... تا ماه ها، و حتی گاهی

سالها بعد، بالاخره به دردی که هیچوقت درمان قطعی برایش وجود نداشته، عادت کنی ...

 تا دوباره زنده گی کنی!  

و شاید همین است که 
نه هیچ مرده ای و نه هیچ رفته ای،

 حقِ بازگشت ندارد!