حاشیه ای بر متنِ پاییز

گاهی همینطور که خوابیده ای، می تواند آرام از سر انگشتانت بالا برود، یا شاید

هم آنوقت که لبه ی سکوت دنیای خودت چمباتمه زده ای، در مسیر حرکتش بودی...

گاهی هم انگار لابلای هوایی که بی ملاحظه نفس میکشی خودش را جا میزند ....

هر چه هست مثل سیلابی ناگهان از راه آبادی میرسد و زمینش را پنجه می زند

به قصد ویرانی ... بعدش دیگر آنقدرها طول نمیکشد تا حضور ناخوانده اش به احساس

درآید ... اینجاست که تنهایی و مرگ آن دخترک بی آزار فیلم La Strada در بازی زاپاتای

دوره گرد و حتی دلخوشی های امیدوارانه اش از همیشه غم انگیزتر است و بغضش

اینبار چاشنی تماشای فیلم می شود ...  و نیلوفر سی و اندی ساله ی کتاب

"قطار دهلی بمبئی" تو را با همه ی دلتنگی هایش سهیم می کند پیش از آنکه

ناباورانه با مرگ روبرو شود .... و حتی لهجه ی شیرازیِ دوست داشتنیِ آنسویِ

خط تلفن، آنقدر بغضت را درمسیر دلتنگی میلغزاند که تمام لحظات بعدش با مرور

خاطرات و عکس های آن روزها، بارانی می شود ...

بهانه نمی خواهد ...

پاییز

      برای تمام این بی قراری های بی اتفاق

                                                         کافی ست ...