در ستایش سفر

اولش مثل یک قدم زدن معمولی است ... با قدم هایی کوتاه و آرام ... طوری که

بعضی آدم های دلتنگ خیابان برای فراموش کردن غصه هایشان راه میروند ...

بعد سریع تر می شود، شبیه کسی که دارد از چیزی فرار می کند و گاهی حتی

برایش مهم نیست به کجا .... فقط دلش می خواهد دور شود از خاطرات،

از بعضی آدم ها و دروغ های دردآورشان، از دلتنگی ها،... و اصلاً از همه ی مصیبت های

زاده یِ وسوسه هایِ یکجانشینیِ بشر! ....  اما کم کم این اشتیاق به دور و دورتر شدن،

آنقدر شدت می گیرد که زندگی ات سراسر رفتن می شود ...

و چه اهمیتی دارد که در نگاه رهگذران، تو تنها مسافر شادمان و سرخوشی هستی 

که مدام سفر می کند، کسی که به خیالشان هنوز دشواری های زندگی زمینگیرش نکرده!

یکی گفت خیلی سرکش شده بودی! آن یکی ادامه داد: انگار دیگر هیچ احساس

خطر نمی کردی! مادرم گفت همیشه تا لحظه ی برگشتنت نگران بودم! این حادثه 

یک هشدار بود! ...

و من حس می کنم در حین دویدن های همیشگی، زمین خورده ام و فقط شاید

هنوز برای آن آرام گرفتن ابدی، کمی زود بود! ....

حالا دوباره سفر می کنم ...

و چقدر خوشحالم که با وجود جراحاتی که بهبودی کاملشان زمان میبرد، هنوز

می توانم این حس لذت بخش را با تمامیت روح و جسمم تجربه کنم! ....