نادیا

" حوالی نیمه شب، به توئیلری رسیده ایم، جایی که او مایل است

قدری بنشینیم. رو به روی حوضچه ای هستیم که انحنای آب فواره اش

را با نگاه دنبال می کند.

این افکار من و تو هستند. ببین همه شان از کجا به جنبش درمی آیند،

تا کجا بالا می روند و چه قدر زیباتر است وقتی فرو می افتند. و بعد

بلافاصله در هم می آمیزند، با همان قدرت بازگرفته می شوند،

دوباره همان فوران درهم شکسته، همان سقوط ... و این روند

تا بی نهایت ادامه می یابد. "

" در نهایت، قوی بود، و خیلی ضعیف، آن چنان که هر کس از

چنین اندیشه ای تغذیه کند چنان خواهد بود؛ اندیشه ای برآمده

از ذهن خودش، اما فروغلتیده درآن طی زمانی بیش از اندازه طولانی

چرا که من چنین اراده کرده بودم و بسیار یاری اش رسانده بودم تا

در این طریق از سایرین پیشی بگیرد: با این استدلال که آزادی

کسب شده در عالم سفلی به بهای پرمشقت ترین چشم پوشی های

هزارگانه، ایجاب می کند التذاذمان از آن محدودیت نشناسد،

هیچ نوع ملاحظه ی عملگرانه ای را نیز برنتابد و بر این منطق

استوار باشد که رهایی انسان، چنان چه به ساده ترین شکل

انقلابی اش آن را متصور گردیم، که نیست مگر رهایی انسان از

جمیع جهات- از این معنا غافل نمانیم- بر حسب امکاناتی که

هر کس از آن بهره دارد، یگانه آرمانی است که سزاوار است به

خدمتش کمر ببندیم. نادیا برای چنین خدمتی ساخته شده بود،

و جهت اثبات انتصابش بر انجام این وظیفه حتی از تنیدن دسیسه ای

بس خاص گرد هر شخص ابایی نداشت؛ دسیسه ای که صرفاً

مولود و ساکن مخیله اش نبود، که نا گزیر، تنها از نقطه نظر شناخت،

می بایست به حساب آورده شود، و همچنین بسان سر بیرون آوردن

و آن گاه عبور دادن بازوها از بین میله های از هم گشوده ی منطق

(یعنی نفرت انگیزترین محبس ها) بود که به مراتب خطرناک تر است. "

قسمتهایی از کتاب نادیا/ آندره برتون

پ ن: به نظرم محتوای عجیبی داشت این کتاب ... یعنی شاید هم

برای من به این جهت که با تفکرات سورئالیستی و ادبیات آن آشنایی

زیادی نداشته ام، ایده ی اصلی ماجرا و سبک نوشتاری آن اینقدر

تازگی داشت.