دیر یا زود

" احساس خستگی می کردیم چون دوان دوان از فضایی لایتناهی می گذشتیم و

میل داشتیم در عصری که متعلق به خود ما باشد از دویدن دست برداریم. اما زمان ما،

عصر ما درست همان بسته ی سنگین سال ها و حقایقی بود که در خود حمل

می کردیم. مدام پایان و آغاز هر چیز از ما عبور می کرد. و اغلب به نظرمان می رسید

که گرچه حالا آینده آن زمان بود اما ما باز داریم مثل گذشته زندگی می کنیم.

عده ای این را می فهمیدند عده ای هم اصلاً درک نمی کردند. این حس نه به

سن بستگی داشت و نه به طبقه ی اجتماعی  و شغل.

کسانی که در گذشته ما را تحقیر کرده بودند حالا با وحشت اینکه آینده، حق را

به جانب ما خواهد داد مشکوک شده و فکر می کردند ما باعث به هم خوردن

آسایش آنها هستیم ما تنها به فکر کردن اکتفا کرده و افکار خود را بازگو می کردیم

اما همین عمل بیش از هر چیز دیگر کسانی را که میل نداشتند فکر کرده و

بخاطر بیاورند ناراحت می کرد. "

دیر یا زود/ آلبا دسس پدس/ بهمن فرزانه