...

سپید،
سبک،
بی تعلّق،

مثل کاغذی که
از میانِ انگشتانِ باد
سُر می خورد،

تشنه ی واژه هایی که
قربانی سکوت
می شوند ....

دریغ از تو که
می ترسی
زمین گیرِ نانوشته هایم شوی

و هیچ ندانسته ای که
آسمان
جای آنان که
از اوج می هراسند
نیست!